Hoofdstuk 8 'Nicole where are you?'
*Niall's P.O.V*
*Niall's P.O.V*
'Nicole?' stamelde ik nog een keer maar aan de andere kant van de lijn hoorde ik alleen maar geruis. Ik hing op en beet op mijn lip, wat zou er toch aan de hand zijn? Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 11 uur was, morgenochtend om 7 uur zouden we vertrekken, maar na dit telefoontje van Nicole kan ik toch niet zomaar gaan slapen en morgen weggaan. Ik dacht na en er kwam een idee in me op wat nou als ik gewoon Harry bel? die gaat haar vast wel zoeken trouwens wat raar dat Nicole hem niet heeft gebeld.. maar voordat ik Harry wilde bellen herinnerde ik weer wat Louis zei:
'Wat is er Harry' ik keek naar hem en zag de tranen in zijn ogen staan en hij liep langs me heen. Ik keek verward naar Louis en die zei 'Hij heeft het uitgemaakt met Nicole'
Ik had er toen nog niet zo bij stil gestaan was veel te druk bezig met andere dingen, maar nu is het dus niet handig om Harry te gaan bellen. Dan moet ik Nicole maar zelf gaan zoeken, ik stond op van de bank pakte mijn sleutels deed mijn schoenen aan een sweatshirt met capuchon en nam een zonnebril mee om niet al teveel herkend te worden. Soms is het leuk als je beroemd bent maar soms word je er ook zó moe van. Ik stapte in mijn auto en reed de oprit af richting het appartement van Nicole.
Toen ik uiteindelijk al 3 x had aangebeld belde ik Nicole nog een keer op haar telefoon maar kreeg haar voicemail.Waar kan ze toch zijn? al langzaam kreeg ik een raar gevoel in mijn buik, straks is er iets gebeurd. Niall niet zo denken der is vast niets aan de hand, fluisterde ik tegen mezelf. Ik zag een mevrouw op de stoep staan met een jurk tot aan haar enkels, ze glimlachte lief naar me ik besloot om haar te vragen of ze Nicole had gezien. Ik beschreef Nicole maar ze had haar niet meer gezien sinds 2 uur geleden toen Nicole richting het centrum liep. Ik liep vlug naar het centrum en keek om me heen.. ik vroeg nog een paar mensen of ze Nicole hadden gezien maar geen een had haar gezien. Nicole waar kan je toch zijn? mompelde ik tegen mezelf. Toen er opeens een jongen voor me stond een kop groter dan ik en donkere zwartte ogen, ik probeerde langs hem te lopen maar hij hield me tegen ik fronste wat wil die. 'Wat wil je?' vroeg ik verward aan de jongen. De jongen glimlachte en zei 'Ik weet misschien waar Nicole is' gelukkig wist iemand het dacht ik. en ik zei 'Waar? en Hoe ken jij haar?' De jongen keek me toen een beetje beschuldigd aan 'Het is mijn schuld dat ze weg is gelopen' ik snapte der nog steeds niks van 'Weggelopen? Waarheen? en Waarom' ik keek de jongen strak aan hij beet op zijn lip en keek de andere kant op 'Misschien kan ik je beter dat later vertellen' ik knikte. toen trok de jongen een stalen gezicht, het leek wel of hij geen ene emotie had. 'Maar waar is ze?' voeg ik nogal haastig. Ze is deze kant op gerend en hij liep met grote passen voor me uit toen we 7 of ongeveer 8 straten hadden uitgelopen wees hij naar het oude deel van London 'deze kant is ze opgerend'. Ik keek om me heen en zag kasten van huizen hoe vinden we Nicole ooit hier. 'Ik ben Austin, sorry was vergeten me voor te stellen' en Austin gaf me een hand ik schudde ook zijn hand 'Ik ben Niall'.Ik vroeg me nog steeds af of ze jongen wel te vertrouwen hoe kent hij Nicole? en wat wilt hij van der? Langzaam liep ik veder de straten in en het was nu al 1 uur s'nachts ik begon langzaam moe te worden ik gaapte en wreef in mijn ogen. Austin liep nog steeds achter me ik vroeg me af waarom hij Nicole zo graag wil vinden, veder heb ik Nicole nog nooit over hem horen praten. Ik liep nog 2 straten in en kon Nicole nergens vinden over 5 uur moet ik al zeker op het vliegveld staan. Toen besloot ik Nicole maar nog een keer te bellen ik liep nog een straat in en hoorde opeens ergens een telefoon afgaan het was de ringtone van Nicole! ik liep op het geluid of en hoorde 'Best song ever' zachtjes uit een donker steegje komen ik liep naar het einde en daar lag ze zo te zien was ze bewusteloos, ik probeerde haar wakker te schudden 'Nicole? Nicole!' fluisterde ik langzaam gingen haar ogen open 'Harry?' mompelde ze zachtjes. ik schudde mijn hoofd 'Ik ben het Niall' Nicole mompelde nog wat maar kon het niet verstaan opeens stond Austin voor Nicole en zei 'Nicole herken je me nog ik ben het' Nicole's ogen werden groot en ik zag meteen dat ze niet Austin als een vriend zag opeens staarde ze naar de zaklamp die Austin in zijn hand had 'GAA WEG GAA WEGGG' schreeuwde Nicole huilend tegen Austin ik schrok en ging meteen tussen de 2 staan 'Misschien is het beter dat je gaat' zei ik strak tegen hem. Hij keek me nog boos aan maar gaf zich toen over en liep het steegje uit. 'Nicole, wie is hij?' fluisterde ik er zat een trilling in mijn stem ik vertrouwde dit niet wie is die Austin. Maar Nicole gaf geen antwoord haar gezicht was helemaal rood en opgezwollen van het huilen, ze keek me angstig aan en barsten toe weer in huilen uit. Ik hield Nicole vast en suste haar dat alles nu veilig was. Ik weet niet wat het was maar die Austin moet weg blijven van Nicole. Opeens ging mijn iPhone af en ik nam op. 'NIALL WAAR BEN JE???' mijn oor deed pijn van de harde schreeuw van Louis. Ik zuchtte en vertelde hem heel het verhaal, Louis snapte het en de vlucht werd uit gesteld. 'Dat was Louis, de vlucht is uitgesteld'.Nicole keek me verward aan 'Welke vlucht?' stamelde ze. Ik keek haar raar aan dat ze dat niet wist 'We waren op weg naar Amerika?' Nicole fronste haar wenkbrauwen 'Oowwh de tour dat was ik vergeten' zei ze met een klein trillend stemmetje. Ik pakte haar arm vast en samen liepen we het steegje uit, ik wreef in mijn ogen van vermoeidheid ik voelde dat mijn zicht wazig werd maar ik probeerde de vermoeidheid tegen te houden. Opeens bedacht ik me dat de auto nog helemaal aan de andere kant stond van London ik zuchtte ik zou terug moeten lopen. Ik keek naar Nicole en zag dat ze dof uit haar ogen keek met geen enkele emotie. Ik kan haar toch niet hier alleen laten? Ik pakte mijn IPhone en belde Liam ik legde hem heel de situatie uit en hij zei dat hij zo snel mogelijk onze kant op kwam. Ik hing op en ging zitten op de stoeprand naast Nicole nog steeds had ze dat stalen gezicht in een soort van shock wat zou der gebeurd zijn ik besloot het haar te vragen, 'Nicole waarom rende je weg en wat is er gebeurd?' Nicole keek mijn kant op toen ze mijn stem hoorde, haar ogen waren nog steeds dof en ze trilde ze wou haar mond open te doen om wat te zeggen maar ze sloot hem snel 'Niks er is niks Niall' zei ze met een klein zacht stemmetje. Ik zag in haar ogen dat ze loog, waarom zou ze liegen? Vertrouwd ze me niet? Ik pakte haar arm vast en keek haar aan 'Je kan me altijd alles vertellen Nicole dat weet je toch' Nicole knikte en keek toen de andere kant op alsof ze me niet recht in mijn ogen wou kijken. Toen zag ik de auto van Liam ik zwaaide zodat Liam kon zien dat wij het waren. Ik pakte Nicoles arm vast en hielp haar mee in de auto voordat we in de auto zaten zei ik ' Vertel je het me ooit nog?' Nicole keek me aan en zei 'Ja, maar niet nu."ik zag nog steeds die angst in haar ogen, ik hoop dat alles goed is we stapten in en reden de straat uit.
Hoofdstuk 8 'Nicole where are you?'
*Niall's P.O.V*
*Niall's P.O.V*
'Nicole?' stamelde ik nog een keer maar aan de andere kant van de lijn hoorde ik alleen maar geruis. Ik hing op en beet op mijn lip, wat zou er toch aan de hand zijn? Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 11 uur was, morgenochtend om 7 uur zouden we vertrekken, maar na dit telefoontje van Nicole kan ik toch niet zomaar gaan slapen en morgen weggaan. Ik dacht na en er kwam een idee in me op wat nou als ik gewoon Harry bel? die gaat haar vast wel zoeken trouwens wat raar dat Nicole hem niet heeft gebeld.. maar voordat ik Harry wilde bellen herinnerde ik weer wat Louis zei:
'Wat is er Harry' ik keek naar hem en zag de tranen in zijn ogen staan en hij liep langs me heen. Ik keek verward naar Louis en die zei 'Hij heeft het uitgemaakt met Nicole'
Ik had er toen nog niet zo bij stil gestaan was veel te druk bezig met andere dingen, maar nu is het dus niet handig om Harry te gaan bellen. Dan moet ik Nicole maar zelf gaan zoeken, ik stond op van de bank pakte mijn sleutels deed mijn schoenen aan een sweatshirt met capuchon en nam een zonnebril mee om niet al teveel herkend te worden. Soms is het leuk als je beroemd bent maar soms word je er ook zó moe van. Ik stapte in mijn auto en reed de oprit af richting het appartement van Nicole.
Toen ik uiteindelijk al 3 x had aangebeld belde ik Nicole nog een keer op haar telefoon maar kreeg haar voicemail.Waar kan ze toch zijn? al langzaam kreeg ik een raar gevoel in mijn buik, straks is er iets gebeurd. Niall niet zo denken der is vast niets aan de hand, fluisterde ik tegen mezelf. Ik zag een mevrouw op de stoep staan met een jurk tot aan haar enkels, ze glimlachte lief naar me ik besloot om haar te vragen of ze Nicole had gezien. Ik beschreef Nicole maar ze had haar niet meer gezien sinds 2 uur geleden toen Nicole richting het centrum liep. Ik liep vlug naar het centrum en keek om me heen.. ik vroeg nog een paar mensen of ze Nicole hadden gezien maar geen een had haar gezien. Nicole waar kan je toch zijn? mompelde ik tegen mezelf. Toen er opeens een jongen voor me stond een kop groter dan ik en donkere zwartte ogen, ik probeerde langs hem te lopen maar hij hield me tegen ik fronste wat wil die. 'Wat wil je?' vroeg ik verward aan de jongen. De jongen glimlachte en zei 'Ik weet misschien waar Nicole is' gelukkig wist iemand het dacht ik. en ik zei 'Waar? en Hoe ken jij haar?' De jongen keek me toen een beetje beschuldigd aan 'Het is mijn schuld dat ze weg is gelopen' ik snapte der nog steeds niks van 'Weggelopen? Waarheen? en Waarom' ik keek de jongen strak aan hij beet op zijn lip en keek de andere kant op 'Misschien kan ik je beter dat later vertellen' ik knikte. toen trok de jongen een stalen gezicht, het leek wel of hij geen ene emotie had. 'Maar waar is ze?' voeg ik nogal haastig. Ze is deze kant op gerend en hij liep met grote passen voor me uit toen we 7 of ongeveer 8 straten hadden uitgelopen wees hij naar het oude deel van London 'deze kant is ze opgerend'. Ik keek om me heen en zag kasten van huizen hoe vinden we Nicole ooit hier. 'Ik ben Austin, sorry was vergeten me voor te stellen' en Austin gaf me een hand ik schudde ook zijn hand 'Ik ben Niall'.Ik vroeg me nog steeds af of ze jongen wel te vertrouwen hoe kent hij Nicole? en wat wilt hij van der? Langzaam liep ik veder de straten in en het was nu al 1 uur s'nachts ik begon langzaam moe te worden ik gaapte en wreef in mijn ogen. Austin liep nog steeds achter me ik vroeg me af waarom hij Nicole zo graag wil vinden, veder heb ik Nicole nog nooit over hem horen praten. Ik liep nog 2 straten in en kon Nicole nergens vinden over 5 uur moet ik al zeker op het vliegveld staan. Toen besloot ik Nicole maar nog een keer te bellen ik liep nog een straat in en hoorde opeens ergens een telefoon afgaan het was de ringtone van Nicole! ik liep op het geluid of en hoorde 'Best song ever' zachtjes uit een donker steegje komen ik liep naar het einde en daar lag ze zo te zien was ze bewusteloos, ik probeerde haar wakker te schudden 'Nicole? Nicole!' fluisterde ik langzaam gingen haar ogen open 'Harry?' mompelde ze zachtjes. ik schudde mijn hoofd 'Ik ben het Niall' Nicole mompelde nog wat maar kon het niet verstaan opeens stond Austin voor Nicole en zei 'Nicole herken je me nog ik ben het' Nicole's ogen werden groot en ik zag meteen dat ze niet Austin als een vriend zag opeens staarde ze naar de zaklamp die Austin in zijn hand had 'GAA WEG GAA WEGGG' schreeuwde Nicole huilend tegen Austin ik schrok en ging meteen tussen de 2 staan 'Misschien is het beter dat je gaat' zei ik strak tegen hem. Hij keek me nog boos aan maar gaf zich toen over en liep het steegje uit. 'Nicole, wie is hij?' fluisterde ik er zat een trilling in mijn stem ik vertrouwde dit niet wie is die Austin. Maar Nicole gaf geen antwoord haar gezicht was helemaal rood en opgezwollen van het huilen, ze keek me angstig aan en barsten toe weer in huilen uit. Ik hield Nicole vast en suste haar dat alles nu veilig was. Ik weet niet wat het was maar die Austin moet weg blijven van Nicole. Opeens ging mijn iPhone af en ik nam op. 'NIALL WAAR BEN JE???' mijn oor deed pijn van de harde schreeuw van Louis. Ik zuchtte en vertelde hem heel het verhaal, Louis snapte het en de vlucht werd uit gesteld. 'Dat was Louis, de vlucht is uitgesteld'.Nicole keek me verward aan 'Welke vlucht?' stamelde ze. Ik keek haar raar aan dat ze dat niet wist 'We waren op weg naar Amerika?' Nicole fronste haar wenkbrauwen 'Oowwh de tour dat was ik vergeten' zei ze met een klein trillend stemmetje. Ik pakte haar arm vast en samen liepen we het steegje uit, ik wreef in mijn ogen van vermoeidheid ik voelde dat mijn zicht wazig werd maar ik probeerde de vermoeidheid tegen te houden. Opeens bedacht ik me dat de auto nog helemaal aan de andere kant stond van London ik zuchtte ik zou terug moeten lopen. Ik keek naar Nicole en zag dat ze dof uit haar ogen keek met geen enkele emotie. Ik kan haar toch niet hier alleen laten? Ik pakte mijn IPhone en belde Liam ik legde hem heel de situatie uit en hij zei dat hij zo snel mogelijk onze kant op kwam. Ik hing op en ging zitten op de stoeprand naast Nicole nog steeds had ze dat stalen gezicht in een soort van shock wat zou der gebeurd zijn ik besloot het haar te vragen, 'Nicole waarom rende je weg en wat is er gebeurd?' Nicole keek mijn kant op toen ze mijn stem hoorde, haar ogen waren nog steeds dof en ze trilde ze wou haar mond open te doen om wat te zeggen maar ze sloot hem snel 'Niks er is niks Niall' zei ze met een klein zacht stemmetje. Ik zag in haar ogen dat ze loog, waarom zou ze liegen? Vertrouwd ze me niet? Ik pakte haar arm vast en keek haar aan 'Je kan me altijd alles vertellen Nicole dat weet je toch' Nicole knikte en keek toen de andere kant op alsof ze me niet recht in mijn ogen wou kijken. Toen zag ik de auto van Liam ik zwaaide zodat Liam kon zien dat wij het waren. Ik pakte Nicoles arm vast en hielp haar mee in de auto voordat we in de auto zaten zei ik ' Vertel je het me ooit nog?' Nicole keek me aan en zei 'Ja, maar niet nu."ik zag nog steeds die angst in haar ogen, ik hoop dat alles goed is we stapten in en reden de straat uit.
Hoofdstuk 7 'Dark Memories'
*Nicoles POV*
De deurbel ging en er ging een schok door me heen. Ik twijfelde maar deed toch open. Het was Harry. Ik keek hem aan en zijn ogen stonden vol tranen. Het was alsof hij wist van het telefoontje dat ik gisteren avond had gekregen. Ik liet hem binnen en we gingen samen op de bank zitten. "Harry.." Begon ik. "Nicole.." Zei hij bijna tegelijk met mij. Er ontsnapte een traan uit 1 van zijn ooghoeken en hij pakte m'n hand. "Ga jij maar eerst." Zei ik tegen hem. "Nicole..." Begon hij weer. "..Jij verdient beter, en of je het nou met me eens bent of niet... Ik ben er van overtuigt dat je beter verdient dan mij. Ik doe alles fout, je had wel dood kunnen zijn na wat er gisteren is gebeurd en-" Ik stopte hem en zei "Harry.. zeg het niet.." "Het is beter als..." "STOP" Zei ik en er liep een traan over m'n wang. "Gisteren was niet jou schuld, en ik leef nog. En die keer dat je had gezoend met dat andere meisje was misschien wel jou schuld, maar ik heb je vergeven.. weet je waarom? Omdat ik van je hou! Het boeit mij niet wat fans over jou zeggen of wat ze zelfs over mij zeggen en denken, ik geef toe dat het pijn doet, maar ik hou van je! Ik kan niet zonder je, ik heb je nodig." Meer tranen lopen over mijn gezicht. En dan heb ik nog niet eens verteld over het telefoontje, ik wil het hem zo graag vertellen, ik heb hem nodig. "Harry.." Begin ik nog een keer. "... Ik heb je nodig omdat..." Ik aarzel even maar er is op dit moment maar 1 stem in me en die zegt VERTEL HET HEM. "Gisteren avond kreeg ik een telefoontje en.." Ik begin te trillen en ik word weer bang als ik eraan terug denk, ik begin te snikken maar ik probeer verder te praten. "...Het was een man en hij-hij zei dat a-als hij mij nog 1x bij jou in de buurt zag hij me dan af zou maken en..." Ik voel Harry's arm om me heen en ik leg mijn gezicht in m'n handen en ik voel nog steeds de angst die ik gisteren avond ook voelde het is allemaal zoveel. "Ik heb je nodig." Gooi ik eruit. "Maar je verdient me niet." Zegt Harry. "Nee Harry het is juist andersom. Het management wil dat jij een model date omdat dat allemaal beter is voor iedereen, welke beroemdheid heeft nou een relatie met een gewoon meisje, uit een gewoon gezin, dat normaal eet en normaal is?" Harry blijft stil en kijkt me aan. Z'n gezicht is wit getrokken en hij ziet er ziek uit. Ineens staat hij op en rent naar de WC. Ik hoor dat hij overgeeft en ga naar hem toe. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf er zachtjes over. Ik maak me zorgen om hem."Gaat het al weer een beetje?" Vraag ik als hij is gestopt met overgeven. Hij knikt en staat op. Ik loop met hem mee naar de keuken en zet hem op een stoel aan de keuken tafel. Ik pak een glas uit de kast en doe er wat water in en geef het aan Harry. We denken allebei dat we elkaar niet verdienen... "Ik wil, zal en moet je beschermen.. maar je jij verdient mij niet.. je verdient dit niet, de haat, het management. Als je niet meer met mij gezien word maakt niemand je af... en ben je veilig." "Dat wil ik juist niet. Ik wil met je zijn en de mensen die me af maken als ze me nog een keer met je zien en het management laten zien dat jij en ik wel voor elkaar bedoeld zijn en dat dat model niet werkt." "Nee Nicole, ik wil niet dat je door mij in de problemen komt. Het is echt beter als we een pauze nemen of het helemaal uit maken. Ik ga over een paar dagen op tour en dan moet ik daten met dat model, en dan heeft het management zijn zin en dan is er niemand maar dan ook niemand die jou nog lastig valt. Dan heb ik je in veiligheid gebracht." Tranen lopen over onze gezichten, Harry staat op ik pak zijn hand nog maar hij laat zijn hand tussen mijn vingers door glijden en ik ben hem kwijt, hij verdwijnt in de deuropening van de keuken deur en hoor de voor deur dicht gaan en het enigste dat ik denk is ik ben hem kwijt. De woorden die ik nooit wilde horen, de woorden die ik zelf nooit uit wilde spreken tegen hem zijn gezegd. Hij heeft die woorden gezegd waar ik bang voor was. En nu is hij weg. Ik kan niks anders doen dan daar zitten en voor me uitkijken. Ik voel me dood, maar ik leef nog. Ik voel dat er iemand naar me kijkt, en toch ook weer niet. Ik voel nog steeds zijn armen om m'n middel, maar toch ook weer niet. Ik voel zijn adem terwijl mijn eigen adem stokt. Ik wil niet zonder hem.. ik kan niet zonder hem. Ik verlies mezelf in m'n gedachten, elke herinnering speelt zich weer opnieuw af in m'n hoofd, alles schiet voorbij. Mijn hart bonkt, m'n adem stokt, en mijn hoofd is zo zwaar. Ik voel me misselijk het is alsof er een pijl door m'n hart is geschoten en dat er een deel van m'n hart is afgestorven. Ik voel niks meer behalve de pijn in m'n hart. Ik kijk op de klok en zie dat het al 5 uur is. Ik heb geen honger dus ik besluit een douche te nemen.
.
ik doe mijn kast deur open en kijk in mijn kast voor een outfit, meestal deed ik moeite maar nu maakte het me niks uit, ik pakte een trui en een makkelijk zittende broek deed wat lipstick van Nars op , deed mijn beige laarsjes aan en pakte mijn handtas. Ik denk dat ik maar eens een frisse neus ga halen en deed de deur open. Ik sloot de deur achter me en liep het pad af ik voelde de wind in mijn gezicht, ik huiverde. Ik let niet op en bots opeens tegen iemand aan, ik kijk omhoog en zie een chagrijnig kijkende jongen, ik mompel sorry maar als ik wil doorlopen voel ik iemand in mijn arm knijpen, ik schrik op als ik zie dat de jongen me geschrokken aankijkt. 'Wat wil je?' vraag ik de jongen en ik kijk hem verward aan. Ik zie een donkere rimpel boven zijn wenkbrauwen trekken. 'Nicole? Ken je mij niet meer?' zegt ie zachtjes in mijn oren ik schud mijn hoofd en er begint een trilling door mijn lijf heen te trekken ik huiver nog meer. 'Ik ben het Austin' ik probeer me erop te concentreren maar ik kon niks bedenken. 'Ik ken je niet laat me met rust' ik probeerde me uit zijn greep te worstelen maar dat zorgde er alleen maar voor dat hij me nog harder vastpakken langzaam kwam er een misselijk gevoel in me maag en mijn hart begon te kloppen in mijn keel 'Misschien helpt dit' ik snapte niet wat hij bedoelde de jongen pakte zijn telefoon en begon een audio af te spelen. Ik luisterde en toen kwam het allemaal terug. De angst, de hoop, de trilling, de koude lucht, de donkere lucht en het witte licht. Ik gilde dit kon niet waar zijn dit kon niet mijn hoofd bonkte en mijn zicht begon te vervagen ik probeerde mijn ogen open te houden maar het lukte me bijna niet. ik worstelde me los van Austin's greep. Ik rende zo hard als ik kan elke straat door geen flauw idee waarheen als ik maar weg was ik keek achter me en zag niemand meer ik hijgde het uit van het harde rennen en leunde tegen een muurtje. Ik keek om me heen en zag dat het al langzaam donker aan het worden was. Ik had geen flauw idee waar ik was waarschijnlijk in het zuiden van Londen. Ik pakte mijn iPhone uit mijn handtas en drukte en deed mijn GPS aan. Ik had geen bereik ik begon te lopen toen ik 5 straten uit had gelopen begon ik een paar streepjes bereik te hebben ik zocht waar ik was en zag dat ik nog 2 uur moest lopen om thuis uit te komen. Ik zuchtte en zag dat het al 9 uur s'avonds was ik begon te lopen straat en straat door. Mijn gedachte dwaalde naar Harry waarom kon ik hem niet gewoon bellen? Ik haalde mijn telefoon te voor schijn en klikte 'Hazza' aan de telefoon ging 5 x over maar kreeg toen voicemail. Hij wou vast niet met me praten logisch na wat er gebeurd is, maar ik heb hem nodig. Mijn voeten deden pijn van het lopen en ik had kippenvel de zon ging al langzaam onder. Ik keek op mijn GPS en zag dat ik nog 1 uur moest lopen. Ik zette stap voor stap voor stap en kreeg een hongerig gevoel in mijn maag. Toen ik geen stap meer kon zette zakte ik in en ging op de rand van de stoep zitten. Langzaam kwam dat eenzame gevoel in me opzetten, ik had niemand meer... opeens dacht ik terug aan Austin, ik herkende dat liedje maar al te goed maar het punt was ik wist niet waarvan.Ik denk dat het van lang geleden is maar ook dat weet ik niet zeker het enige wat er dan in me opkomt is angst, een donkere kamer en het felle licht en de koude vloer. Ik probeerde me er nog meer op te concentreren maar mijn hoofd ontplofte zowat van het nadenken, en ik begon hoofdpijn te krijgen. Ik moest nog ongeveer 40 min lopen maar ik had haast geen energie meer. Ik dacht diep na en pakte toen mijn iPhone en belde Niall maar ik voelde me toen langzaam weg glippen 'Nicole?' hoorde ik een Ierse stem zeggen 'Niall ik .- maar er kwam geen geluid uit mijn keel ik knipperde met mijn ogen en toen werd alles zwart.
Hoofdstuk 6 'I Can Try'
*Harry's P.O.V*
Ik en Louis liepen het vergader gebouw binnen, we liepen door een grootte hal. Opeens hoorde ik een hoge stem achter me 'Jullie moeten Harry en Louis zijn!' zei een mevrouw in een lange zwarte rok en een fleurig bloesje. Ik en Louis knikte 'Kom maar mee, deze kant op' en ze wees met haar hand naar een lange hal we liepen achter haar aan en ik hoorde haar hakken tikken op de stenen vloer. We liepen door een grote deur heen en stopte voor een witte deur met een zwarte deurklink. 'Door deze deur linksaf en dan wijst het zich vanzelf'' zei de mevrouw met een hoog overdreven blije stem.Ze schonk ons nog een overdreven glimlach en toe en liep toen weg. Ik hoorde haar hakken nog tikken op de vloer klik klak klik klak. Ik en Louis liepen de deur door toen zag ik de al bekende poster van ons 5'en hangen ik werd er zowat misselijk van had hem al zó vaak gezien. 'Wat kijk je chagrijnig is er iets?' zegt Louis met een overdreven glimlach en port me in me zij. 'Nee niks hoor..' en ik staar levenloos naar de grond als we de lange hal doorlopen uiteindelijk komen we bij een deur met een 'ONE DIRECTION' erop. Louis duwt de deurklink naar beneden en lopen de kamer binnen. 'Daar zijn jullie eindelijk!' hoor ik de manager zeggen. Ik neem plaats in een stoel en kijk rustig voor me uit. 'Hee' zeg ik tegen Niall die links van me zit en begroette Liam met een knikje. Zayn zat rechts van me en knikte naar me. Ik zuchtte en probeerde te luisteren naar het lange verhaal van de manager ' Nu jullie er allemaal zijn kan ik het hebben over de tour en de gelekte liedjes, zullen we ze uitbrengen? of pas uitbrengen als het album uit komt?' voordat ik antwoord kon geven waren mijn gedachten afgedwaald en dacht ik aan Nicole. Ik hoop dat alles goed met haar gaat, hoe kan ik toch ook stom zijn om haar alleen te late naar alles wat is er gebeurd. Ben ik haar wel waard? Is zo'n leven wel goed voor haar... altijd zullen fans haar irriteren of haatte of juist niet maar we zullen nooit écht een rustig leven kunnen leiden zoals de normale mensen. 'Harry?' Zayn keek me met een verward gezicht aan. 'Wat vind jij ervan?' zei Zayn en keek me aan. 'Eeeeeuh over wat' Zayn zuchtte en zij 'Of we de nummers nu moeten uitbrengen of straks?' Ik dacht na maar wist niks ik kon alleen me nog maar op Nicole focussen 'Beslissen jullie het maar' en keek de tafel rond. 'oké dan doen we het nu-' ik probeerde het antwoord te horen van de manager maar het leek net of ik doof was, ik moet het doen dacht ik bij mezelf... het is beter voor haar als het zo is mijn beslissing stond vast. Ik werd misselijk bij het gevoel dat het zo moest lopen maar ik wil het beste voor haar, ik voelde de tranen in mijn ogen prikken ik knipperde met mijn ogen om de tranen niet te laten vallen... maar ik kon ze niet tegen houden. Zonder nog iets te zeggen liep ik de kamer uit en duwde de deur open ik begon de rennen zo snel dat ik bijna tegen iemand aan botste maar ik kon me niks meer schelen in de verte hoorde ik nog Louis roepen 'HARRY?' maar ik reageerde niet mijn benen rende zo snel dat ik er geen grip meer op had ik kon zowat niet stoppen. Toen ik uit het grote gebouw rende bleef ik uiteindelijk staan en hijgde van het rennen. Daarna liep ik rustig naar het park mijn hoofd deed pijn van het denken ik keek op mijn iPhone het was al 22:34 ik moet eigenlijk langs Nicole. Maar de misselijkheid kwam weer terug als ik eraan dacht wat ik zal moeten doen. Toen ik zag ik een kroeg veder op ik aarzelde maar ging toch naar binnen, ik rook de geur van alcohol en ik voelde de verleiding om een biertje te bestellen. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dat ik dit niet kon maken, maar een veel hardere stem schreeuwde dat het geen kwaad kon. Ik gaf me over en ik bestelde een biertje, 1 biertje daar gaat toch geen mens dood aan? Toen ik het biertje vast had, slokte ik hem in een teug naar binnen. Het voelde zo goed, voordat ik het wist had ik al een 2e, 3e, 4e. En ik voelde dat mijn zicht begon te vervagen maar het maakte me niks uit, ik zou nooit meer bij mijn grootte liefde kunnen zijn. En dat alleen maar omdat ik zo stom ben geweest, ik had het natuurlijk kunnen weten dat het nooit goed zal komen. Opeens voelde ik een enorme slaperigheid over me heen trekken, ik probeerde nog de kroeg uit te lopen maar struikelde en viel op de grond. Ik voelde nog een enorme steek in me zij maar toen werd alles donker
.
Ik voelde me hoofd bonken en deed mijn ogen en ik keek om me heen ik lag in mijn eigen bed en keek naast me niemand. hoe zou ik hier terecht zijn gekomen? Ik dacht diep na toen ik het me weer herinnerde. Mijn hoofd deed zeer, en voelde me schuldig ik heb gedronken omdat ik de waarheid tegen Nicole moet zeggen... hoe kon ik zo stom zijn. Ik heb helemaal niks voor haar over ik keek op mijn wekker en zag dat het 2 uur s'middags was. Ik stond snel op uit mijn bed nog met dat bonkende gevoel in mijn en liep naar de badkamer poetste mijn tanden, en deed dit aan
Ik liep naar beneden en zag Louis op de bank zitten 'GOOD MORINGGG' schreeuwde hij en ik fronste en mijn hoofd bonkte nog harder 'Louis!' siste ik en keek hem boos aan ' Je zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn' ik keek hem verward aan wat bedoelde hij ? 'Ik heb je helemaal vanuit de kroeg naar hier gesleept' Ik knikte en mompelde 'dankjewel' hij keek me nog steeds optimistisch aan zoals altijd maar opeens fronste hij 'Waarom ben je gaan drinken en ben je weggegaan bij de vergadering?' ik keek naar de vloer en er kwam geen woord uit mijn keel ik kon het hem niet vertellen! dat zou zo schamend zijn. Louis keek me gefrustreerd aan en tikte met zijn vingers op de bank, dat deed hij altijd als hij gefrustreerd was. 'Harry kom op mij kan je het toch wel zeggen' dit is zo typisch Louis altijd blij, maar hij kan ook bloed serieus zijn en ik zag in zijn manier van doen dat ik ergens mee zat. Ik zuchtte en knikte ' Ik weet het niet meer Louis' en opeens voelde ik de tranen prikken in mij ogen. Ik probeerde ze nog tegen te houden maar ze rolde over mijn wangen. Louis gaf me een knuffel en keek toen op 'Is het iets met Nicole' mijn hart bonkte nu nog harder in mijn keel en ik verborg mijn gezicht in mijn handen. 'Jaa dus' reageerde Louis. 'Wat is het?' en hij keek me recht in mijn ogen aan nu kwam ik er niet meer vanaf ik moet het hem vertellen. 'Ik ben niet goed genoeg voor haar Louis' zei ik zachtjes en mijn stem trilde. 'Waarom niet Harry?' zei hij verward. 'Ik heb met iemand anders gezoend, en nog het ergste ik breng haar in gevaar, ze had dood kunnen zijn toen ik haar vond Louis' Ik keek hem boos aan 'Harry het was niet jouw sch-' voordat hij zijn zin af kon maken zei ik 'Wel Louis, als ik haar niet alleen had gelaten was er niks gebeurd en had ik haar kunnen beschermen'. Louis schudde zijn hoofd en zei 'Het is niet jouw schuld, en ze heeft je vergeven al een maand geleden waarom zou je er nog steeds om piekeren?' Ik wist dat Louis gelijk had maar ik was bang dat het nog eens zal gebeuren. 'Ik moet het uitmaken Louis' Louis keek me geschokt aan en deed zijn mond open om iets te zeggen maar voordat hij wat kon zeggen rende ik de deur uit pakte mijn jas en zonnebril en rende langs het voetpad naar beneden. Toen ik moe was van het rennen, ging ik lopen en schopte een paar steentje weg met mijn schoenen. Langzaam voelde ik een misselijk gevoel langs in mijn buik kruipen toen ik het appartement van Nicole in zicht zag. Maar ik moest dit doen, ik ben niet goed genoeg voor Nicole. Toen ik voor haar deur stond wouw ik nog omdraaien maar drukte toch op de deurbel ik hoorde ik de 'tring' door het appartement heen galmen. En de deur ging langzaam open. Toen ik haar gezicht zag kon ik er niks aan doen maar de tranen stonden in mijn ogen.
Ik en Louis liepen het vergader gebouw binnen, we liepen door een grootte hal. Opeens hoorde ik een hoge stem achter me 'Jullie moeten Harry en Louis zijn!' zei een mevrouw in een lange zwarte rok en een fleurig bloesje. Ik en Louis knikte 'Kom maar mee, deze kant op' en ze wees met haar hand naar een lange hal we liepen achter haar aan en ik hoorde haar hakken tikken op de stenen vloer. We liepen door een grote deur heen en stopte voor een witte deur met een zwarte deurklink. 'Door deze deur linksaf en dan wijst het zich vanzelf'' zei de mevrouw met een hoog overdreven blije stem.Ze schonk ons nog een overdreven glimlach en toe en liep toen weg. Ik hoorde haar hakken nog tikken op de vloer klik klak klik klak. Ik en Louis liepen de deur door toen zag ik de al bekende poster van ons 5'en hangen ik werd er zowat misselijk van had hem al zó vaak gezien. 'Wat kijk je chagrijnig is er iets?' zegt Louis met een overdreven glimlach en port me in me zij. 'Nee niks hoor..' en ik staar levenloos naar de grond als we de lange hal doorlopen uiteindelijk komen we bij een deur met een 'ONE DIRECTION' erop. Louis duwt de deurklink naar beneden en lopen de kamer binnen. 'Daar zijn jullie eindelijk!' hoor ik de manager zeggen. Ik neem plaats in een stoel en kijk rustig voor me uit. 'Hee' zeg ik tegen Niall die links van me zit en begroette Liam met een knikje. Zayn zat rechts van me en knikte naar me. Ik zuchtte en probeerde te luisteren naar het lange verhaal van de manager ' Nu jullie er allemaal zijn kan ik het hebben over de tour en de gelekte liedjes, zullen we ze uitbrengen? of pas uitbrengen als het album uit komt?' voordat ik antwoord kon geven waren mijn gedachten afgedwaald en dacht ik aan Nicole. Ik hoop dat alles goed met haar gaat, hoe kan ik toch ook stom zijn om haar alleen te late naar alles wat is er gebeurd. Ben ik haar wel waard? Is zo'n leven wel goed voor haar... altijd zullen fans haar irriteren of haatte of juist niet maar we zullen nooit écht een rustig leven kunnen leiden zoals de normale mensen. 'Harry?' Zayn keek me met een verward gezicht aan. 'Wat vind jij ervan?' zei Zayn en keek me aan. 'Eeeeeuh over wat' Zayn zuchtte en zij 'Of we de nummers nu moeten uitbrengen of straks?' Ik dacht na maar wist niks ik kon alleen me nog maar op Nicole focussen 'Beslissen jullie het maar' en keek de tafel rond. 'oké dan doen we het nu-' ik probeerde het antwoord te horen van de manager maar het leek net of ik doof was, ik moet het doen dacht ik bij mezelf... het is beter voor haar als het zo is mijn beslissing stond vast. Ik werd misselijk bij het gevoel dat het zo moest lopen maar ik wil het beste voor haar, ik voelde de tranen in mijn ogen prikken ik knipperde met mijn ogen om de tranen niet te laten vallen... maar ik kon ze niet tegen houden. Zonder nog iets te zeggen liep ik de kamer uit en duwde de deur open ik begon de rennen zo snel dat ik bijna tegen iemand aan botste maar ik kon me niks meer schelen in de verte hoorde ik nog Louis roepen 'HARRY?' maar ik reageerde niet mijn benen rende zo snel dat ik er geen grip meer op had ik kon zowat niet stoppen. Toen ik uit het grote gebouw rende bleef ik uiteindelijk staan en hijgde van het rennen. Daarna liep ik rustig naar het park mijn hoofd deed pijn van het denken ik keek op mijn iPhone het was al 22:34 ik moet eigenlijk langs Nicole. Maar de misselijkheid kwam weer terug als ik eraan dacht wat ik zal moeten doen. Toen ik zag ik een kroeg veder op ik aarzelde maar ging toch naar binnen, ik rook de geur van alcohol en ik voelde de verleiding om een biertje te bestellen. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dat ik dit niet kon maken, maar een veel hardere stem schreeuwde dat het geen kwaad kon. Ik gaf me over en ik bestelde een biertje, 1 biertje daar gaat toch geen mens dood aan? Toen ik het biertje vast had, slokte ik hem in een teug naar binnen. Het voelde zo goed, voordat ik het wist had ik al een 2e, 3e, 4e. En ik voelde dat mijn zicht begon te vervagen maar het maakte me niks uit, ik zou nooit meer bij mijn grootte liefde kunnen zijn. En dat alleen maar omdat ik zo stom ben geweest, ik had het natuurlijk kunnen weten dat het nooit goed zal komen. Opeens voelde ik een enorme slaperigheid over me heen trekken, ik probeerde nog de kroeg uit te lopen maar struikelde en viel op de grond. Ik voelde nog een enorme steek in me zij maar toen werd alles donker.
Ik voelde me hoofd bonken en deed mijn ogen en ik keek om me heen ik lag in mijn eigen bed en keek naast me niemand. hoe zou ik hier terecht zijn gekomen? Ik dacht diep na toen ik het me weer herinnerde. Mijn hoofd deed zeer, en voelde me schuldig ik heb gedronken omdat ik de waarheid tegen Nicole moet zeggen... hoe kon ik zo stom zijn. Ik heb helemaal niks voor haar over ik keek op mijn wekker en zag dat het 2 uur s'middags was. Ik stond snel op uit mijn bed nog met dat bonkende gevoel in mijn en liep naar de badkamer poetste mijn tanden, en deed dit aan
Ik liep naar beneden en zag Louis op de bank zitten 'GOOD MORINGGG' schreeuwde hij en ik fronste en mijn hoofd bonkte nog harder 'Louis!' siste ik en keek hem boos aan ' Je zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn' ik keek hem verward aan wat bedoelde hij ? 'Ik heb je helemaal vanuit de kroeg naar hier gesleept' Ik knikte en mompelde 'dankjewel' hij keek me nog steeds optimistisch aan zoals altijd maar opeens fronste hij 'Waarom ben je gaan drinken en ben je weggegaan bij de vergadering?' ik keek naar de vloer en er kwam geen woord uit mijn keel ik kon het hem niet vertellen! dat zou zo schamend zijn. Louis keek me gefrustreerd aan en tikte met zijn vingers op de bank, dat deed hij altijd als hij gefrustreerd was. 'Harry kom op mij kan je het toch wel zeggen' dit is zo typisch Louis altijd blij, maar hij kan ook bloed serieus zijn en ik zag in zijn manier van doen dat ik ergens mee zat. Ik zuchtte en knikte ' Ik weet het niet meer Louis' en opeens voelde ik de tranen prikken in mij ogen. Ik probeerde ze nog tegen te houden maar ze rolde over mijn wangen. Louis gaf me een knuffel en keek toen op 'Is het iets met Nicole' mijn hart bonkte nu nog harder in mijn keel en ik verborg mijn gezicht in mijn handen. 'Jaa dus' reageerde Louis. 'Wat is het?' en hij keek me recht in mijn ogen aan nu kwam ik er niet meer vanaf ik moet het hem vertellen. 'Ik ben niet goed genoeg voor haar Louis' zei ik zachtjes en mijn stem trilde. 'Waarom niet Harry?' zei hij verward. 'Ik heb met iemand anders gezoend, en nog het ergste ik breng haar in gevaar, ze had dood kunnen zijn toen ik haar vond Louis' Ik keek hem boos aan 'Harry het was niet jouw sch-' voordat hij zijn zin af kon maken zei ik 'Wel Louis, als ik haar niet alleen had gelaten was er niks gebeurd en had ik haar kunnen beschermen'. Louis schudde zijn hoofd en zei 'Het is niet jouw schuld, en ze heeft je vergeven al een maand geleden waarom zou je er nog steeds om piekeren?' Ik wist dat Louis gelijk had maar ik was bang dat het nog eens zal gebeuren. 'Ik moet het uitmaken Louis' Louis keek me geschokt aan en deed zijn mond open om iets te zeggen maar voordat hij wat kon zeggen rende ik de deur uit pakte mijn jas en zonnebril en rende langs het voetpad naar beneden. Toen ik moe was van het rennen, ging ik lopen en schopte een paar steentje weg met mijn schoenen. Langzaam voelde ik een misselijk gevoel langs in mijn buik kruipen toen ik het appartement van Nicole in zicht zag. Maar ik moest dit doen, ik ben niet goed genoeg voor Nicole. Toen ik voor haar deur stond wouw ik nog omdraaien maar drukte toch op de deurbel ik hoorde ik de 'tring' door het appartement heen galmen. En de deur ging langzaam open. Toen ik haar gezicht zag kon ik er niks aan doen maar de tranen stonden in mijn ogen.
Hoofdstuk 5 'unknown'
Nicole's POV
"Harry.." probeerde ik zo hard als ik kon te zeggen toen ik hem zag verschijnen aan het begin van het steegje, maar er kwam maar weinig geluid uit m'n keel. Harry kwam op me af rennen, "Nee Harry niet doen." ik probeerde hem te waarschuwen maar het was al te laat, de man die mij toegetakeld had had nu ook Harry te pakken. Hij sloeg Harry tegen zijn hoofd, en Harry zakte op de grond. Hij wilde Harry meeslepen naar zijn busje om hem te ontvoeren, maar ik gebruikte al mijn kracht en ik stond op, ik voelde me licht in m'n hoofd maar ik zette m'n ene voet voor m'n andere en ik liep richting Harry en de man. Met alle kracht die ik nog had sloeg ik de man, maar het werkte niet ik viel op de grond en een pijn scheut schoot door m'n zij. Ik probeerde weer op te staan, maar dit keer pakte ik een stukje steen en hield het stevig vast tot ik op gestaan was. En gooide die richting de slaap van de man. De man liet Harry los en kwam op me af, hij trok een mes. Het puntje van het mes kwam in m'n zij, voordat de man het mes verder m'n zij in kon boren trapte Harry de man en de man verloor z'n evenwicht. Het mes viel op de grond. En Harry pakte m'n pols en trok me mee het steegje uit, we rende een tijdje, maar ik hield het niet lang vol. Harry tilde me op en hij rende verder, de straat uit. Tranen stroomde langs m'n wangen, ik was zo in shock na alles wat er was gebeurd. Door m'n tranen heen zag ik eindelijk Harry's huis dichterbij komen. Harry begin zachter te rennen tot we bij zijn huis waren.
"Nicole, hoe voel je je?" vroeg Harry bezorgd toen ik op de bank in de woonkamer lag. "Ik-Ik.." Ik kreeg geen woord uit m'n keel dus ik deed m'n shirt een stukje omhoog en liet Harry de wond zien die de man had veroorzaakt met het mes voordat Harry er was. "Ik breng je bij de dokter." zei Harry. En hij tilde me op en zette me op de bijrijders stoel in z'n auto. Eenmaal bij de dokter aangekomen werden we naar de wachtruimte verwezen. We moesten een kwartiertje wachten op de dokter.
Toen ik het kamertje van de dokter in liep gaf hij me een hand en stelde zich voor als Dokter Anderson. Harry en ik gingen op de 2 stoelen zitten die tegen over de zitplaats stonden van de dokter, en de dokter zelf nam plaats achter zijn bureau en typte nog wat dingetjes voordat hij begon met ondervragen.
"Zo jongedame wat is er met je aan de hand?" vroeg de dokter, voordat ik antwoord kon geven vertelde Harry het hele verhaal al. Van de dokter moest ik meekomen naar de onderzoek kamer, ik moest op het bed gaan liggen dat daar stond. Ik haatte die bedden altijd, dat witte papier dat erop lag verschoof altijd als je er op wilde gaan zitten en voelde gewoon awkward. De dokter deed voorzichtig mijn shirt een stukje omhoog en inspecteerde de wond. "Ik ga de wond voorzichtig schoonmaken, en zal het daarna verbinden met een verband." Ik knikte en liet de dokter zijn werk doen. Terwijl de dokter de wond schoonmaakte voelde ik steken door me heen schieten, gelukkig had ik Harry's hand vast en kneep ik er af en toe in. Na dat het verband om de wond heen zat hielp de dokter me overeind en liep terug naar zijn bureau, Harry en ik namen weer plaats op de 2 stoelen. De dokter typte snel iets in en daarna kwam er een recept uit de printer rollen voor medicijnen. "Dit is voor de duizeligheid, 2x per daag 's ochtends en 's avonds, gehele kuur afmaken. En ik wil je graag over 1 week weer terug zien, ik zal dan kijken hoe het met de wond gaat en eventueel een nieuw verband aan leggen." De dokter knikte vriendelijk en gaf ons nog een hand en liet ons daarna uit. We gingen meteen langs de apotheek en haalde het medicijn op. Daarna reden we lans m'n appartement en pakte we wat spullen in zodat ik bij Harry kon logeren zolang het nodig was.
Eenmaal weer bij Harry thuis legde hij mij voorzichtig op de bank en bracht mijn tas met spullen naar z'n kamer. "Wil je wat eten?" vroeg hij toen hij weer beneden was. Ik schudde m'n hoofd. "iets drinken?" En weer schudde ik m'n hoofd. Maar hij liep toch de keuken in en kwam even later terug met 2 mokken chocolademelk. "Je moet goed eten en drinken." glimlacht Harry. Ik glimlach terug en ik ga recht op zitten, ik let even niet op en pijn schiet door m'n zij heen. Harry zet meteen de mokken op tafel en vraagt meteen"gaat het?" Ik geef geen krimp en probeer gewoon weer recht op te gaan zitten, dit keer voorzichtiger. Harry geeft me 1 van de mokken en gaat naast me zitten. "Ik moet en zal er achter komen wie jou dit aan gedaan heeft." zegt Harry zonder ook maar 1 keer zijn blik te verplaatsen. Hij kijkt recht voor zich uit. Ik blijf stil en kan hem alleen maar vanaf de zijkant aanstaren. Ik wil niet dat hij dit doet, straks komt hij in gevaar... Dan ineens gaat zijn telefoon. "Louis." Zegt hij en hij neemt op.
"Nu?!" "Waarom?" "Het zou toch pas volgende week zijn?" "Ohw.. dat kan ook" "Okay ik zie je zo." en hij beëindigt de oproep. "We hebben een onverwachte vergadering met het management.." "Je komt toch niet in de problemen hé?" "Nee tuurlijk niet. Het is gewoon een vergadering waarschijnlijk iets over de tour." Glimlacht hij. Ik glimlach terug en dan gaat de bel. "Dat is Louis.Red jij het? Als er iets is alsjeblieft bel me!" Ik knik en Harry geeft me een kus en loopt de kamer uit en daarna hoor ik de voordeur dicht gaan.
Ik besluit de TV aan te zetten en wat te gaan zappen.
Ineens gaat mijn telefoon. Een onbekend nummer... Ik neem op.
"Nicole... Jij blijft weg bij Harry! Als we je nog 1x bij hem in de buurt zien ga jij eraan!" voordat ik iets kan zeggen gaat het over in een pieptoon en word de verbinding verbroken.
Hoofdstuk 4 'Scream'
*Harry's P.O.V*
Ik voel me telefoon trillen en een schokje gaat door mijn hart, "Nicole" staat er op mijn beeldscherm zonder te twijfelen neem ik op. 'Hee' hoor ik een zacht stemmetje zeggen 'Hee ,
Nicole luister ik.. maar voordat ik iets kan zeggen zegt Nicole 'Harry luister, misschien is het beter als je me gewoon laat gaan.. meteen onderbreek ik haar en zeg 'Nicole hou je van me?' Ik wacht nerveus op haar antwoord het blijft een paar seconden 'Natuurlijk Harry' er vormt zich een klein lachje op mijn mond 'Ik ook van jou Nicole en ik wil je niet kwijt omdat je niet perfect bent ik hou van je om wie je bent en je bent perfect voor mij' het blijft een paar minuten stil aan de andere kant van de lijn 'Nicole ben je daar Nicole?' Opeens hoor ik mijn voordeurbel ik loop snel naar de deur met mijn iPhone nog steeds in mijn handen ik doe de deur open en twee armen slaan om me heen ik glimlach en knuffel Nicole terug 'Ik hou van je' fluistert ze in mijn oor 'Ik ook van jouw' en ik geef haar een zoen. Ik pak haar hand en en sleur haar mee naar de bank ik zing zachtjes in haar oor
Don't let me
Don't let me go
Cause I'm tired of feeling alone
Ik keek in haar lichtbruine ogen, ze schitterde ik speel met haar donkerbruine krullende haar en aai zachtjes over haar wang, 'je bent zo mooi' haar ogen lichtte op maar haar blik richtte naar de grond. 'niet zo overdrijven Harry' ik pak haar gezicht tussen mijn 2 handen vast en kijk haar diep in de haar heldere ogen aan 'Nicole het is waar, zeg nooit meer zo iets over jezelf je bent mooi' Nicole glimlacht 'oke ik geef me over' ik lach en geef haar een kus op haar voorhoofd. 'het maakt me niet uit wat het management zegt, ik hou me er niet aan ik hou van je Nicole en ik zal niemand tussen ons in laten komen'. Nicole speelt met mijn vingers, en kijkt me dan aarzelend aan ' En het management dan?' vraagt ze met een zacht stemmetje. ' Nicole, geloof me dit komt goed, dit kunnen ze niet vragen van mij' Nicole kijkt me nog steeds met een zenuwachtig gezicht aan ' Oke... ik geloof je' Ik voel een last van mijn schouders vallen pff gelukkig gelooft ze het.... ik weet het namelijk niet zeker ik wil Nicole gewoon écht niet kwijt maar of dit gaat werken ik weet het niet. Ik zat zo in me gedachten dat ik was vergeten dat Nicole naast me zat 'hee, is er iets?' Ik reageerde snel 'Eeeh neejh hoor' ze keek me even verward aan maar vergat het snel en pakte mijn hand vast ' zullen we even een rondje lopen' ik lachte en stond op van de bank 'goed idee kom' en ik sleurde haar de deur uit en begonnen te rennen het pad of richting het park 'Harry waarom ren je' zei Nicole hijgend ik lachte ' heb je geen conditie madame?' toen gaf ze een stomp in me zij 'Auw Nicole' ze begon te lachen 'geen buikspieren meneer?' ik lachte en pakte haar vast en begon haar te kietelen ze viel in het gras 'Harry stop ik kan bijna niet ademhalen' zei ze met een half lachende stem 'krijg ik dan een kus?' en ik keek haar aan in haar twinkelde bruine ogen 'maar dat is chantage!' zei ze terwijl ze niet probeerde te lachen 'tja dan ga ik wel maar voordat ik mijn zin kon afmaken kwam Nicole dichterbij en ik kon haar ademhaling horen en gaf me een zoen zonder te aarzelen ging ik erop in maar opeens hoorde ik een keihard gil
"WAAAAAH OMG JIJ BENT HARRY STYLES" ik keek omhoog en zag daar een meisje met blond haar staan ze keek me met grote ogen naar me en vroeg met een overdreven lieve manier 'mag ik een handtekening?' ik zuchtte en stond op, ik nam haar pen aan en schreef snel mijn handtekening op. 'Dankjewel' zei de blondine weer en schonk me een grote glimlach toe 'geen dank' en ik lachte terug. Toen het meisje eindelijk weg was draaide ik me om en pakte Nicole's hand 'Pff soms is het echt vermoeiend al die fans' Nicole kneep in mijn hand en zei 'Ik snap ze wel, ooit was ik ook zo Harry weet je nog' Ik lachte 'Ja das waar' Ik gaf haar een kus en we liepen het park uit. Toen we langs Starbucks liepen vroeg ik aan Nicole of ze honger had ze knikte. 'Wacht jij maar buiten dan haal ik wel wat' Ze ging op een bankje zitten en ik liep Starbucks in toen ik binnen kwam hoorde ik een paar mensen fluisteren maar ik negeerde ik ben het inmiddels wel gewend dat iedereen me bijna overal herkend. Ik bestelde en een paar minuten betaalde ik nam het dienblad weer mee naar buiten en zette het op het bankje maar voordat ik kon nadenken keek ik om me heen waar is Nicole? Ik kreeg een rilling over mijn rug wat als er iets is gebeurd maar toen schudde ik snel die gedachte van me af en liep naar de dames wc, het kon me niks schelen dat ik hier niet naar binnen mocht ik liep naar binnen en keek rond maar ik kon nergens Nicole vinden. Ik liep weer terug naar het bankje en zag dat het dienblad leeg was. Ja dat had ik kunnen verwachten ik zuchtte maar het maakte me niks uit waar is Nicole?! Ik haalde mijn iPhone uit mijn zak en belde zo snel als ik kon net toen ik haar wilde bellen hoorde ik een gil en die gil kwam me heel bekend voor.... Dat was Nicole's gil! Ik keek om me heen en probeerde te zoeken waar het geluid vandaan kwam. Toen hoorde ik Nicole nog een keer gillen ik liep veder de stoep af en liep in een donker steegje toen ik steeds veder liep zag ik Nicole.. Ik schrok toen ik zag hoe ze eruit zag haar kleren waren gescheurd en er liep bloed langs haar hoofd..
Hoofdstuk 3 'Management'
*Nicole's P.O.V*
Als ik m'n ogen open doe merk ik dat Harry niet meer naast me ligt. Ik stap uit bed en loop naar de beneden, de keuken in. En daar staat Harry, hij is het ontbijt aan het maken. "Goede morgen, vanochtend op het menu speciaal voor het mooiste meisje van de hele wereld mijn specialiteit eieren met spek." zegt Harry als ik de keuken binnen loop. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel en een kus op z'n wang. Daarna ga ik aan de keuken tafel zitten en wacht tot Harry klaar is met ons eten. "En wat staat er vandaag op de planning?" Vraag ik. "Ik heb vandaag een interview over de tour." Zucht hij en hij zet het eten op de tafel en gaat tegen over me zitten. "Ik ga je echt heel erg missen als je weg bent..." Even aarzel ik maar dan vraag ik het gewoon "....zou ik misschien meekunnen op tour?" "Dat heb ik al gevraagd.." Even stopt hij met praten en ik zie iets in z'n ogen waardoor ik weet dat wat hij nu gaat zeggen serieus is en dat kan niet veel goeds betekenen. ".. luister, Nicole als eerst wil ik dat je weet dat ik van je hou en dat zal ik altijd blijven doen, ik zal nooit van iemand anders zoveel kunnen houden als ik van jou hou. Toen ik het vroeg of jij mee kon op tour hebben ze me het volgende vertelt, ze willen dat...." Weer zit er een aarzeling in zijn stem en het maakt me bang, wat gaat hij zeggen hoe erg kan dit zijn. "......Ze willen dat ik met iemand anders date." We kijken elkaar nu recht aan. Ik voel een steek in m'n maag alsof iemand er iets tegen aan gooit. "Wat? Waarom?" "Ze willen dat ik met een model date..." "Ben ik niet goed genoeg?" "Voor mij wel! Ik hou van je, ik kan nooit van iemand zoveel houden als ik nu van jou hou." Er ontsnapt een traan en die loopt langzaam langs m'n gezicht. Ik sta op en loop de keuken uit, ik loop de trap op naar Harry's kamer, ik pak m'n kleren en loop daarna naar de badkamer en draai de deur op slot. Ik leg m'n kleren op de rand van het bad en klap de WC dicht zodat ik erop kan zitten. Ik leg mijn gezicht in m'n handen en begin te huilen. Waarom zou ik ooit goed genoeg zijn voor Harry? Ik bedoel kom op Harry Styles van One Direction. Waarom zou ik dat ooit kunnen denken? Ik ben niet goed genoeg, een model wel, die zijn mooi, dun, knap, ze hebben alles wat een persoon als Harry zoekt in een meisje, perfectie. Ik hoor een klop op de deur, het is Harry. "Nicole? Gaat het? Ik wil dat je naar me luistert, dit is niet mijn plan hé, dit heeft het management bedacht. Ze denken dat een normaal meisje niet goed is voor de publiciteit." "Harry geef het management niet de schuld van dit, ik snap heus wel dat ik niet goed genoeg voor je ben, waarom dacht ik dat überhaupt?" "Nicole.." "Nee Harry ik snap het." Ik hoor voetstappen op de trap en sterven langzaam weg, nu weet ik dat Harry beneden is. Ik was de tranen van m'n gezicht en kleed me aan. Ik draai voorzichtig de badkamer deur van het slot en sluip naar beneden ik schiet m'n schoenen aan en doe m'n jas aan. Ik open de voordeur en loop naar buiten. Even denk ik er nog aan om de deur heel hard dicht te slaan, maar uiteindelijk doe ik de deur zo zacht mogelijk dicht en loop ik richting het centrum. Het is koud buiten en als ik adem kan ik wolkjes blazen.Ik weet niet wat ik moet doen, zal ik 1 van de jongens bellen? Of zou ik naar m'n eigen appartement gaan?
Uiteindelijk besluit ik naar m'n eigen appartement te gaan.
Ik draai m'n voordeur van het slot en loop naar binnen, ik schop m'n schoenen uit en gooi m'n jas naast de kapstok. Ik loop de keuken in en maak warme chocolademelk voor mezelf. Ik pak een tijdschrift van de stapel en ga aan de keukentafel zitten. Ik blader wat door het tijdschrift. Ik denk aan Harry en aan het model waar hij mee moet daten als hij op tour is. Ik denk aan alle momenten dat er vlinders in m'n buik vlogen als ik bij hem was. Maar als ik nu aan hem denk is de pijn zo groot, er vliegt geen vlindertje meer in me die me nog een beetje geluk geeft. En opnieuw lopen er tranen over m'n gezicht. Ik smijt het tijdschrift terug op de stapel. Ik leg m'n gezicht weer in m'n handen en begin te huilen, waarom blijf ik toch steeds denken dat ik goed genoeg ben voor hem?
Ik schrik op uit m'n tranen als m'n telefoon gaat. Harry lees ik op het schermpje. M'n vinger maakt een klein dansje tussen het groene en het rode horentje, en uiteindelijk druk ik op het rode horentje. Een nieuwe steek schiet in m'n buik. Ik pak m'n laptop en ga op facebook en twitter, en check m'n mail. Weer gaat m'n telefoon. Weer Harry. Ik denk heel eventjes na en ik druk het rode horentje in.
Na een tijdje op internet zet ik m'n laptop uit en check m'n telefoon. 1 Voicemail bericht van Harry Styles. Ik besluit het bericht af te luisteren. Ik hoor Harry, hij zingt.
Now you were standing there right in front of me
I hold on, it's harder to breath
All of a sudden these lights are blinding me
I never noticed how bright they would be
I saw in the corner there is a photograph
No doubt in my mind it's a picture of you
It lies there alone and it's bed broken glass
This bed was never made for two
I'll keep my eyes wide open
I'll keep my arms wide open
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
I promise one day that I'll bring you back a star
I caught one and it burned a hole in my hand oh
Seems like these days I watch you from afar
Just trying to make you understand
I'll keep my eyes wide open yeah
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of sleeping alone
I hold on, it's harder to breath
All of a sudden these lights are blinding me
I never noticed how bright they would be
I saw in the corner there is a photograph
No doubt in my mind it's a picture of you
It lies there alone and it's bed broken glass
This bed was never made for two
I'll keep my eyes wide open
I'll keep my arms wide open
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
I promise one day that I'll bring you back a star
I caught one and it burned a hole in my hand oh
Seems like these days I watch you from afar
Just trying to make you understand
I'll keep my eyes wide open yeah
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of sleeping alone
Tranen stromen over m'n wangen en ik bel Harry terug.
Hoofdstuk 2 'The Titanic'
* Harry's POV*
Ik keek op de klok en de tijd tikte zachtjes vooruit over 3 weken begint de "Midnight Memories" tour, maar ik weet nog steeds niet hoe ik dit tegen Nicole moet vertellen, ze zal vast in tranen uitbarsten dat ze me zal gaan missen. Er komt een misselijk gevoel in me buik als ik eraan denk om Nicole 8 maanden niet te zien. Ik zal haar zo missen, ik hoor de deurbel en spring van de bank en loop langzaam naar de voordeur. Ik doe de deur open en mijn treurig blik veranderd in een glimlach als ik voor me Nicole zie staan. Ze pakt mijn hand vast en trekt me naar zich toe en geeft me een kus 'Alles goed?' ik lach en zeg 'nu wel'. Nicole giechelt en loopt naar binnen de woonkamer in. 'Waar is de rest ?' ze kijkt me vragend aan en ik zeg 'Niall is naar zijn vrienden, Zayn naar Perrie, Liam naar Sofia en Louis naar Eleanor' 'oowh oke' antwoord ze teleurgesteld. 'Vind je het zo erg om alleen met mij te zijn?' Nicole lacht en zegt 'natuurlijk niet maar ik had wel zin in een avondje vrienden'. ' dan word het een avondje alleen met mij' zeg ik en pak haar hand en trek Nicole dichter naar me toe ik geef haar een zoen en ik voel de sensatie tussen ons en de vlinders in me buik. 'wat wil je gaan doen?' ik kijk haar vragend aan 'Misschien kunnen we een film gaan kijken?' Ik knik en loop naar de filmkast, ik pak de horror films en leg ze op tafel. 'Nee geen horror' zegt ze en ze trekt een vies gezicht. 'pleaseee' en ik trek een pruillip. Ze schud haar hoofd en wil naar de kast lopen maar ik hou haar tegen ze lacht en probeert me weg te duwen maar het lukt haar niet ik lach en ze zegt 'das niet eerlijk ik ben niet zo sterk als jij' en ze kijkt chagrijnig mijn kant op. Maar voordat ik het merk rent ze naar de kast en pakt een film voordat ze de film in de DVD recorder stopt hou ik er tegen en begin haar te kietelen, ze lacht het uit en dan begint ze mij te kietelen ik lach en pak haar vast ik kijk haar diep in haar bruine ogen aan en lach dan zoen ik haar en zo liggen we een tijdje op het vloerkleed voor de tv. Dan pakt ze de dvd en zet de film aan als ik de introductie hoor begin ik te lachen hoe had ik het ook kunnen weten, ze heeft the titanic op gezet ik kijk haar lachend aan pak haar hand vast 'Oke ik geef me over we kijken dit wel' zeg ik met een zucht. Ze lacht breed en geeft me een knuffel 'ik hou van je' zegt ze zachtjes 'ik ook van jouw' zeg ik. We gaan op de bank zitten en haar hoofd rust tegen mijn borst, ik kijk naar de tv we zijn nu al op helft van de film ik gaap en opeens zie ik dat de film op pauze staat ik kijk naar Nicole en ze houd iets in haar vast ' Wat is dit?' ze kijkt me vragend aan en laat me de folder zien, ik verstijf en slik het is de folder met de aankondiging van de 'midnight memories' tour ik had het kunnen weten hoe kon ik zó dom zijn om dit hier te laten rondslingeren .. ik kijk Nicole met grote aan 'Harry wat is dit ?' vraagt ze nog een keer alleen nu met een ongeruste stem. 'aankondiging van de midnight memories tour zeg ik aarzelend ze kijkt me aan en haar mond valt open als ze naar de datum kijkt. 'Ga je over 3 weken al weg?' ik kijk haar voorzichtig aan ' Ja ik had het eerder maar voordat ik me zin kan afmaken praat zij der doorheen 'waarom heb je het me niet eerder gezegd Harry ' Ik kijk schamend naar de vloer en aarzel om nog wat tegen Nicole te zeggen. Ze kijkt me verward aan 'waarom Harry ' Ik zucht ' Ik wou er nog niet aan denken, ik zal je zo missen, en misschien wil je het daarom wel uitmaken' zeg ik als ik op mijn lip bijt. ' Oowh.. Harry' Nicole geeft me een knuffel ' Ik zal het nooit daarom uitmaken dat weet je toch?!' 'Sorry' antwoord ik als ik de andere kant op kijk ' Harry kijk naar me' Voorzichtig draai ik mijn hoofd om en voordat ik het weet zijn haar lippen al op die van mij, ik zal dit zo erg missen ik zoen haar terug en voel de vlinders in me buik zachtjes kriebelen. 'ik moet maar is gaan' zegt ze ik pak haar arm vast als ze wil op staan 'wil je vannacht alsjeblieft blijven?' ze lacht en geeft me een kus 'tuurlijk' we lopen naar boven en geef haar een van mijn shirts 'hier kan je wel in slapen' Nicole pakt het aan en doet de badkamer deur dicht op zich om te kleden als we allebei in bed liggen kruipen we tegen elkaar en geef ik Nicole een kus op haar voorhoofd 'Slaaplekker schat' ze glimlacht en zegt 'jij ook' voordat ik het gaap ik en beginnen mijn ogen zwaar te worden naar een paar minuten val ik in slaap.
Hoofdstuk 1 'The Hero Who Failed'
* Nicole's POV*
Ik keek in zijn ogen en ik voelde de koude lucht in mijn gezicht blazen, het was een stille zondag morgen en ik en Harry zaten buiten op een bankje in een park, midden in het centrum van Londen
. Ik wist dat er iets fout was, hij had gister en vandaag al amper tegen mij gesproken en het leek wel of hij wel wou praten maar steeds als hij zijn mond opende deed hij hem weer dicht en keek hij de andere kant op. Ik kroop wat dichter tegen Harry aan en hij schrok, ik snapte het niet we zijn nu al 2 maanden samen en altijd vond hij dat fijn maar nu leek het net of Harry me niet eens kende, ik zuchtte en trok me terug en ging wat veder van hem vandaan zitten. Als hij dat zo wou dan kon zij er niks tegen doen. Ik keek zijn kant op en toen draaide hij zijn hoofd en keek 10 sec lang in mijn ogen en hoe langer het duurde hoe meer emoties ik zag en toen pakte hij mijn handen zachtjes vast en trok hij mij naar zich toe, ik zuchtte en hield hem een tijdje zo vast, zijn hoofd rustte op mijn schouder, wat had ik dit gemist ook al was dat maar voor 2 dagen. Toen trok hij zich terug en draaide de andere kant op en hij veegde zijn tranen weg. "Harry je hoeft je tranen niet voor mij te verbergen" zij ik zachtjes en ik keek diep in zijn ogen "Dat weet je toch wel?" maakte ik mijn zin af. Hij snoof en keek me aan met tranen in zijn ogen "Je hebt gelijk sorry, maar ik voel me zo zwak en ik wil eigenlijk de held zijn" zei hij met een pruillip. Ik lachte en keek zei " Dan zal ik de held redden" zei ik en ik stapte naar voren zo dichtbij dat mijn adem in zijn gezicht blies en ik zijn ogen zag glinsteren van zijn tranen zachtjes streelde ik zijn tranen van zijn wangen weg en kuste hem. Zijn lippen maakte weer een klein glimlachje, en hij streelde zachtjes over mijn haar dat in de koude wind danste. Hij begon met mijn haar te spelen en zei "Nicole, ik moet je wat vertellen ik weet dat je boos zal zijn maar zou je alsjeblieft willen luisteren?" Ik zag dat hij trilde op zijn benen, hij was super zenuwachtig. Ik dacht goed na wat als het zo erg is dat ze hem echt nooit zou kunnen vergeven? wat dan... Maar ik vertrouwde op hem. Ik twijfelde niet meer en zei "Ja, je kan me alles vertellen dat weet je, en wat het ook is, ik weet dat je er spijt van hebt". Hij keek me aan en begon te vertellen hij aarzelde soms en stotterde, maar dan wist ik dat hij het echt meende, hij had met een ander gezoend toen hij dronken was langzamer hand begon het tot me door te dringen.... ik keek naar zijn mond ik zag dat hij sprak maar ik hoorde het niet alles tolde in mijn hoofd. Ben ik hem niet waard? Ben ik niet knap genoeg voor hem? Houd hij nog van me? "Nicole? Nicole!" ik hoorde iemand roepen maar het was te verweg. Opeens voelde ik dat iemand me vast greep en me heen en weer schudde "NICOLE!" Ik schrok en daar stond ik weer op het zandpaadje naast het bankje en voor me stond hij. Hij diegene waar ik zoveel van hield die me heeft verraden, die me heeft bedrogen maar waarom?. Ik keek hem strak aan zonder enige emotie ik zag de pijn in zijn ogen toen hij me zo zag kijken maar das toch logisch, ik kan hem toch niet zomaar lief gaan aankijken alsof er niks is gebeurd. Ik zuchtte en zei: "Waarom Harry waarom?" Harry keek me aan met tranen in zijn ogen ik was precies het tegenovergestelde ik keek strak naar hem zonder emotie of gevoel. "Ik weet het niet Nicole maar wat ik wel weet is dat ik van jou hou en niet van haar, ik miste je ontzettend en en.." Hij sloeg zijn ogen neer en zuchtte diep. Ik kon dit niet langer verdragen ik moest hier weg en wel nu zonder iets te zeggen rende ik van het padje af uit het parkje naar de weg ik botste bijna tegen een auto aan en de meneer die de auto bestuurde keek me chagrijnig aan, ik besteedde er geen aandacht aan en rende me benen uit mijn lijf. Hoe kon HIJ zó stom zijn, Harry staat er bekend om dat hij met meerdere meisje aanpapt maar waarom ook bij MIJ ik dacht dat ik speciaal was. En te bedenke dat nog geen 10 min geleden ik heb hem gekust pfff. Op de hoek van de straat bleef ik staan en hijgde ik het uit van het harde rennen. Ik keek om me heen en voelde toen een hand die me vast pakte ik wist meteen wie het was Hij . Ik wou hem mooi zeggen wat ik van hem dacht en draaide me om, maar voordat ik wat kon zeggen zoende Harry me ik probeerde hem van me af te duwen maar mijn gevoelens namen het over en ik zoende terug ik voelde de vlinders in mijn buik omhoog vladeren en de zachtheid van zijn lippen. Toen stopte hij en toen ontplofte ik "Wat denk jij dat je aan het doen ben?" Ik ratelde en ratelde maar toen legde hij een vinger om mijn lippen " Ssst Nicole stop, Alsjeblieft wil je me vergeven?" Ik keek hem boos aan en sloeg mijn handen over elkaar "Alsjeblieft geef me één kans" zei hij met zijn puppyogen, hij wist dat ik daar niet tegen kon. Ik voelde dat ik moest lachen maar ik hield me in. "Hahaha zie je wel je lachte je lachte!" zei hij met een grijns. Ik kon me niet meer inhouden, ik lach dubbel van het lachen. " Oké, jij wint maar, je krijgt maar EEN kans" zei ik nu wel met een serieus gezicht. "IK HOU VAN JE" schreeuwde hij en sprong zowat op me om me een knuffel te geven. " Doe niet zo gek iedereen kijkt naar ons" met een rood gezicht. "Dat maakt toch niet uit iedereen moet weten dat ik van je hou en je niet meer laat gaan" En hij zoende me nog een keer, maar deze keer was het met elk gevoel en elk deel in mijn hart dat écht van hem hield. Toen ik stopte zij hij "zullen we naar Starbucks gaan?" Ik lachte en pakte zijn hand vast en zei "Is goed maar JIJ betaald" We lachten allebei en liepen uit de straat hand in hand..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten