*Harry's P.O.V*
Als ik mijn ogen open doe zie ik dat Nicole nog steeds naast me ligt te slapen, om haar niet wakker te maken stap ik voorzichtig uit bed en geef haar een kus op der voorhoofd. Ik loop de trap af naar beneden en zette de tv aan een of andere aanrijding was gebeurd hier hier vlakbij. Zonder dat ik het opmerkte zat opeens Nicole naast me ik glimlachte en gaf haar meteen een zoen maar die leek ze niet te beantwoordde ze staarde alleen maar naar het tv scherm met grote ogen. Nog steeds was de pesentratrice aan het praten over het ongeval en ze praatte luid en duidelijk 'Als U Austin vandaag of gister nog heeft gezien wilt u dan contact op nemen met dit..' maar ik wendde mijn blik af en besteedde er geen aandacht meer aan ik wou net switchen naar een ander kanaal toen ik zag dat er een traan rolde over Nicole's wang meteen gaf ik haar een knuffel en vroeg wat er aan de hand is maar nog steeds gaf ze geen antwoord ze staardde alleen maar naar de grond ik kreeg een misselijk gevoel in me buik wat is er aan de hand? Nicole?! zei ik en ik voelde een trilling in mij stem NICOLE REAGEER! Zei ik nu schreeuwend, Nicole keek me met grote ogen en opeens barstte ze uit in tranen ik pakte haar stevig vast en susste haar wat is er aan de hand Nicole? Zei ik toen ik haar recht in haar lichtbruine ogen aan die nu dof voorzich uit staarde 'Het is Austin hij hij' maar voordat ze haar kon afmaken begon ze alweer met huilen en haar schouders schoktte. Ik hield haar stevig vast en besloot het later maar aan haar te vragen wat er aan de hand was. Opeens hoordde ik mijn telefoon gaan het was Niall ik nam op en hij zei 'Harry waar ben je?' ik zuchtte en reageerde vlug 'Bij Nicole' 'Onze vlucht vertrekt over 2 uur Harry je moet snel zijn!' 'Ik kan nu niet weg niall het is.. Complicated' opeens was het stil aan de andere kant van de lijn . 'Wat is er?' zei ik snel want Niall was noooit stil alleen als hij iets wist 'Eeeh niks' zei hij snel 'Nialll....' mompelde ik ik hoorde hem zuchte aan de andere kant en hij zei toen snel 'Nicolemoestmenogwatzeggenwanthetgingnietgoedenikvroegtmaarzeheefttnognieverteld 'HOOOO rustig Niall! Wat is er?' ik wist dat er wat aan de hand was maar het allerstomste vond ik dat Niall er meer vanaf wist dan ik ik had er moeten zijn maar ik was zo laf om gewoon weg te rennen. Ik luisterde half naar Niall maar ik kon eruit opmaken dat hij ook niet veel wist, alleen dat hij wist dat er IETS was. En dat IETS moest echt erg zijn anders was Nicole nooit zo overstuur. Ik beet op mijn lip en hing snel op had geen om nog veder te praten met Niall dat klinkt misschien gemeen maar t was gewoon frustratie. 'Austin' austin het was iets met austin! Maar wat als die jongen haar wat aangedaan heeft dan gaat hij eraan! Ach Harry doe niet zo laf , jij was er geen eens! Zei een stemmetje in mijn hoofd.
*5 uur later*
Nicole en ik hebben ongeveer de hele dag een beetje rondgehangen thuis en verder niets. Nicole was erg stil vandaag ze zei alleen wat tegen me als ik haar iets vroeg en ze leek met haar gedachtte totaal ergens anders te zijn maar ik wist niet wat alleen dat een of andere Austin er mee te maken had maar ik durfde het haar niet te vragen voor het geval dat ze weer in huilen uibrastte. Ik besloot maar wat te koken en liep naar de keuken ik keek in de koelkast maar ik zag alleen wat melk kaas, jam en joghurt. Nicole? Vroeg ik ze keek op en wachtte tot dat ik veder praatte 'wat zal ik te eten maken?' vroeg ik maar toen trok ze meteen een vies gezicht 'ik heb geen honger' zei ze zachtjes met nog steeds die doffe blik in haar ogen. Ik zuchtte en ging naast haar op de bank zitten. Ik pakte voorzichtig haar zachte hand en begon met haar vingers te spelen, Nicole keek nog steeds doelloos naar de tv en haar gezicht was bleek en haar ogen rood van het huilen. 'Nicole.' begon ik zachtjes en ik keek haar aan maar mijn stem drong waarschijnlijk niet door 'Nicole alsjeblieft' zei ik wat harder maar ze reageerde nog niet. 'Nicole het doet me pijn om je zo te zien' toen ik dat zei voelde ik de tranen in mijn ogen prikken. Nicole keek eindelijk op en ik zag dat ze geschrokken was van mijn reactie 'Het is niet jouw schuld' mompelde ze. Ik keek haar verward aan 'Het is wél mijn schuld Nicole als ik er was geweest'. Opeens rolde er weer een traan over haar gezicht 'Harry het is niet jouw schuld, het is niet jouw schuld alsjeblieft geloof dat!' ik hoorde aan haar strakke gezicht dat ze het meende 'Oke ik geloof je' zei ik snel terwijl ik het mezelf toch nog altijd de schuld zou geven. Nicole kwam dichterbij zitten en pakte mijn hand toen stevigvast en trok mij naar zich toe. 'Ik zal het je vertellen' zei ze zachtjes en ik luisterde naar haar zachtje en kleine woordjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten