*Nicoles POV*
De deurbel ging en er ging een schok door me heen. Ik twijfelde maar deed toch open. Het was Harry. Ik keek hem aan en zijn ogen stonden vol tranen. Het was alsof hij wist van het telefoontje dat ik gisteren avond had gekregen. Ik liet hem binnen en we gingen samen op de bank zitten. "Harry.." Begon ik. "Nicole.." Zei hij bijna tegelijk met mij. Er ontsnapte een traan uit 1 van zijn ooghoeken en hij pakte m'n hand. "Ga jij maar eerst." Zei ik tegen hem. "Nicole..." Begon hij weer. "..Jij verdient beter, en of je het nou met me eens bent of niet... Ik ben er van overtuigt dat je beter verdient dan mij. Ik doe alles fout, je had wel dood kunnen zijn na wat er gisteren is gebeurd en-" Ik stopte hem en zei "Harry.. zeg het niet.." "Het is beter als..." "STOP" Zei ik en er liep een traan over m'n wang. "Gisteren was niet jou schuld, en ik leef nog. En die keer dat je had gezoend met dat andere meisje was misschien wel jou schuld, maar ik heb je vergeven.. weet je waarom? Omdat ik van je hou! Het boeit mij niet wat fans over jou zeggen of wat ze zelfs over mij zeggen en denken, ik geef toe dat het pijn doet, maar ik hou van je! Ik kan niet zonder je, ik heb je nodig." Meer tranen lopen over mijn gezicht. En dan heb ik nog niet eens verteld over het telefoontje, ik wil het hem zo graag vertellen, ik heb hem nodig. "Harry.." Begin ik nog een keer. "... Ik heb je nodig omdat..." Ik aarzel even maar er is op dit moment maar 1 stem in me en die zegt VERTEL HET HEM. "Gisteren avond kreeg ik een telefoontje en.." Ik begin te trillen en ik word weer bang als ik eraan terug denk, ik begin te snikken maar ik probeer verder te praten. "...Het was een man en hij-hij zei dat a-als hij mij nog 1x bij jou in de buurt zag hij me dan af zou maken en..." Ik voel Harry's arm om me heen en ik leg mijn gezicht in m'n handen en ik voel nog steeds de angst die ik gisteren avond ook voelde het is allemaal zoveel. "Ik heb je nodig." Gooi ik eruit. "Maar je verdient me niet." Zegt Harry. "Nee Harry het is juist andersom. Het management wil dat jij een model date omdat dat allemaal beter is voor iedereen, welke beroemdheid heeft nou een relatie met een gewoon meisje, uit een gewoon gezin, dat normaal eet en normaal is?" Harry blijft stil en kijkt me aan. Z'n gezicht is wit getrokken en hij ziet er ziek uit. Ineens staat hij op en rent naar de WC. Ik hoor dat hij overgeeft en ga naar hem toe. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf er zachtjes over. Ik maak me zorgen om hem."Gaat het al weer een beetje?" Vraag ik als hij is gestopt met overgeven. Hij knikt en staat op. Ik loop met hem mee naar de keuken en zet hem op een stoel aan de keuken tafel. Ik pak een glas uit de kast en doe er wat water in en geef het aan Harry. We denken allebei dat we elkaar niet verdienen... "Ik wil, zal en moet je beschermen.. maar je jij verdient mij niet.. je verdient dit niet, de haat, het management. Als je niet meer met mij gezien word maakt niemand je af... en ben je veilig." "Dat wil ik juist niet. Ik wil met je zijn en de mensen die me af maken als ze me nog een keer met je zien en het management laten zien dat jij en ik wel voor elkaar bedoeld zijn en dat dat model niet werkt." "Nee Nicole, ik wil niet dat je door mij in de problemen komt. Het is echt beter als we een pauze nemen of het helemaal uit maken. Ik ga over een paar dagen op tour en dan moet ik daten met dat model, en dan heeft het management zijn zin en dan is er niemand maar dan ook niemand die jou nog lastig valt. Dan heb ik je in veiligheid gebracht." Tranen lopen over onze gezichten, Harry staat op ik pak zijn hand nog maar hij laat zijn hand tussen mijn vingers door glijden en ik ben hem kwijt, hij verdwijnt in de deuropening van de keuken deur en hoor de voor deur dicht gaan en het enigste dat ik denk is ik ben hem kwijt. De woorden die ik nooit wilde horen, de woorden die ik zelf nooit uit wilde spreken tegen hem zijn gezegd. Hij heeft die woorden gezegd waar ik bang voor was. En nu is hij weg. Ik kan niks anders doen dan daar zitten en voor me uitkijken. Ik voel me dood, maar ik leef nog. Ik voel dat er iemand naar me kijkt, en toch ook weer niet. Ik voel nog steeds zijn armen om m'n middel, maar toch ook weer niet. Ik voel zijn adem terwijl mijn eigen adem stokt. Ik wil niet zonder hem.. ik kan niet zonder hem. Ik verlies mezelf in m'n gedachten, elke herinnering speelt zich weer opnieuw af in m'n hoofd, alles schiet voorbij. Mijn hart bonkt, m'n adem stokt, en mijn hoofd is zo zwaar. Ik voel me misselijk het is alsof er een pijl door m'n hart is geschoten en dat er een deel van m'n hart is afgestorven. Ik voel niks meer behalve de pijn in m'n hart. Ik kijk op de klok en zie dat het al 5 uur is. Ik heb geen honger dus ik besluit een douche te nemen.
.
ik doe mijn kast deur open en kijk in mijn kast voor een outfit, meestal deed ik moeite maar nu maakte het me niks uit, ik pakte een trui en een makkelijk zittende broek deed wat lipstick van Nars op , deed mijn beige laarsjes aan en pakte mijn handtas. Ik denk dat ik maar eens een frisse neus ga halen en deed de deur open. Ik sloot de deur achter me en liep het pad af ik voelde de wind in mijn gezicht, ik huiverde. Ik let niet op en bots opeens tegen iemand aan, ik kijk omhoog en zie een chagrijnig kijkende jongen, ik mompel sorry maar als ik wil doorlopen voel ik iemand in mijn arm knijpen, ik schrik op als ik zie dat de jongen me geschrokken aankijkt. 'Wat wil je?' vraag ik de jongen en ik kijk hem verward aan. Ik zie een donkere rimpel boven zijn wenkbrauwen trekken. 'Nicole? Ken je mij niet meer?' zegt ie zachtjes in mijn oren ik schud mijn hoofd en er begint een trilling door mijn lijf heen te trekken ik huiver nog meer. 'Ik ben het Austin' ik probeer me erop te concentreren maar ik kon niks bedenken. 'Ik ken je niet laat me met rust' ik probeerde me uit zijn greep te worstelen maar dat zorgde er alleen maar voor dat hij me nog harder vastpakken langzaam kwam er een misselijk gevoel in me maag en mijn hart begon te kloppen in mijn keel 'Misschien helpt dit' ik snapte niet wat hij bedoelde de jongen pakte zijn telefoon en begon een audio af te spelen. Ik luisterde en toen kwam het allemaal terug. De angst, de hoop, de trilling, de koude lucht, de donkere lucht en het witte licht. Ik gilde dit kon niet waar zijn dit kon niet mijn hoofd bonkte en mijn zicht begon te vervagen ik probeerde mijn ogen open te houden maar het lukte me bijna niet. ik worstelde me los van Austin's greep. Ik rende zo hard als ik kan elke straat door geen flauw idee waarheen als ik maar weg was ik keek achter me en zag niemand meer ik hijgde het uit van het harde rennen en leunde tegen een muurtje. Ik keek om me heen en zag dat het al langzaam donker aan het worden was. Ik had geen flauw idee waar ik was waarschijnlijk in het zuiden van Londen. Ik pakte mijn iPhone uit mijn handtas en drukte en deed mijn GPS aan. Ik had geen bereik ik begon te lopen toen ik 5 straten uit had gelopen begon ik een paar streepjes bereik te hebben ik zocht waar ik was en zag dat ik nog 2 uur moest lopen om thuis uit te komen. Ik zuchtte en zag dat het al 9 uur s'avonds was ik begon te lopen straat en straat door. Mijn gedachte dwaalde naar Harry waarom kon ik hem niet gewoon bellen? Ik haalde mijn telefoon te voor schijn en klikte 'Hazza' aan de telefoon ging 5 x over maar kreeg toen voicemail. Hij wou vast niet met me praten logisch na wat er gebeurd is, maar ik heb hem nodig. Mijn voeten deden pijn van het lopen en ik had kippenvel de zon ging al langzaam onder. Ik keek op mijn GPS en zag dat ik nog 1 uur moest lopen. Ik zette stap voor stap voor stap en kreeg een hongerig gevoel in mijn maag. Toen ik geen stap meer kon zette zakte ik in en ging op de rand van de stoep zitten. Langzaam kwam dat eenzame gevoel in me opzetten, ik had niemand meer... opeens dacht ik terug aan Austin, ik herkende dat liedje maar al te goed maar het punt was ik wist niet waarvan.Ik denk dat het van lang geleden is maar ook dat weet ik niet zeker het enige wat er dan in me opkomt is angst, een donkere kamer en het felle licht en de koude vloer. Ik probeerde me er nog meer op te concentreren maar mijn hoofd ontplofte zowat van het nadenken, en ik begon hoofdpijn te krijgen. Ik moest nog ongeveer 40 min lopen maar ik had haast geen energie meer. Ik dacht diep na en pakte toen mijn iPhone en belde Niall maar ik voelde me toen langzaam weg glippen 'Nicole?' hoorde ik een Ierse stem zeggen 'Niall ik .- maar er kwam geen geluid uit mijn keel ik knipperde met mijn ogen en toen werd alles zwart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten