'Nicole?' stamelde ik nog een keer maar aan de andere kant van de lijn hoorde ik alleen maar geruis. Ik hing op en beet op mijn lip, wat zou er toch aan de hand zijn? Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 11 uur was, morgenochtend om 7 uur zouden we vertrekken, maar na dit telefoontje van Nicole kan ik toch niet zomaar gaan slapen en morgen weggaan. Ik dacht na en er kwam een idee in me op wat nou als ik gewoon Harry bel? die gaat haar vast wel zoeken trouwens wat raar dat Nicole hem niet heeft gebeld.. maar voordat ik Harry wilde bellen herinnerde ik weer wat Louis zei:
'Wat is er Harry' ik keek naar hem en zag de tranen in zijn ogen staan en hij liep langs me heen. Ik keek verward naar Louis en die zei 'Hij heeft het uitgemaakt met Nicole'
Ik had er toen nog niet zo bij stil gestaan was veel te druk bezig met andere dingen, maar nu is het dus niet handig om Harry te gaan bellen. Dan moet ik Nicole maar zelf gaan zoeken, ik stond op van de bank pakte mijn sleutels deed mijn schoenen aan een sweatshirt met capuchon en nam een zonnebril mee om niet al teveel herkend te worden. Soms is het leuk als je beroemd bent maar soms word je er ook zó moe van. Ik stapte in mijn auto en reed de oprit af richting het appartement van Nicole.
Toen ik uiteindelijk al 3 x had aangebeld belde ik Nicole nog een keer op haar telefoon maar kreeg haar voicemail.Waar kan ze toch zijn? al langzaam kreeg ik een raar gevoel in mijn buik, straks is er iets gebeurd. Niall niet zo denken der is vast niets aan de hand, fluisterde ik tegen mezelf. Ik zag een mevrouw op de stoep staan met een jurk tot aan haar enkels, ze glimlachte lief naar me ik besloot om haar te vragen of ze Nicole had gezien. Ik beschreef Nicole maar ze had haar niet meer gezien sinds 2 uur geleden toen Nicole richting het centrum liep. Ik liep vlug naar het centrum en keek om me heen.. ik vroeg nog een paar mensen of ze Nicole hadden gezien maar geen een had haar gezien. Nicole waar kan je toch zijn? mompelde ik tegen mezelf. Toen er opeens een jongen voor me stond een kop groter dan ik en donkere zwartte ogen, ik probeerde langs hem te lopen maar hij hield me tegen ik fronste wat wil die. 'Wat wil je?' vroeg ik verward aan de jongen. De jongen glimlachte en zei 'Ik weet misschien waar Nicole is' gelukkig wist iemand het dacht ik. en ik zei 'Waar? en Hoe ken jij haar?' De jongen keek me toen een beetje beschuldigd aan 'Het is mijn schuld dat ze weg is gelopen' ik snapte der nog steeds niks van 'Weggelopen? Waarheen? en Waarom' ik keek de jongen strak aan hij beet op zijn lip en keek de andere kant op 'Misschien kan ik je beter dat later vertellen' ik knikte. toen trok de jongen een stalen gezicht, het leek wel of hij geen ene emotie had. 'Maar waar is ze?' voeg ik nogal haastig. Ze is deze kant op gerend en hij liep met grote passen voor me uit toen we 7 of ongeveer 8 straten hadden uitgelopen wees hij naar het oude deel van London 'deze kant is ze opgerend'. Ik keek om me heen en zag kasten van huizen hoe vinden we Nicole ooit hier. 'Ik ben Austin, sorry was vergeten me voor te stellen' en Austin gaf me een hand ik schudde ook zijn hand 'Ik ben Niall'.Ik vroeg me nog steeds af of ze jongen wel te vertrouwen hoe kent hij Nicole? en wat wilt hij van der? Langzaam liep ik veder de straten in en het was nu al 1 uur s'nachts ik begon langzaam moe te worden ik gaapte en wreef in mijn ogen. Austin liep nog steeds achter me ik vroeg me af waarom hij Nicole zo graag wil vinden, veder heb ik Nicole nog nooit over hem horen praten. Ik liep nog 2 straten in en kon Nicole nergens vinden over 5 uur moet ik al zeker op het vliegveld staan. Toen besloot ik Nicole maar nog een keer te bellen ik liep nog een straat in en hoorde opeens ergens een telefoon afgaan het was de ringtone van Nicole! ik liep op het geluid of en hoorde 'Best song ever' zachtjes uit een donker steegje komen ik liep naar het einde en daar lag ze zo te zien was ze bewusteloos, ik probeerde haar wakker te schudden 'Nicole? Nicole!' fluisterde ik langzaam gingen haar ogen open 'Harry?' mompelde ze zachtjes. ik schudde mijn hoofd 'Ik ben het Niall' Nicole mompelde nog wat maar kon het niet verstaan opeens stond Austin voor Nicole en zei 'Nicole herken je me nog ik ben het' Nicole's ogen werden groot en ik zag meteen dat ze niet Austin als een vriend zag opeens staarde ze naar de zaklamp die Austin in zijn hand had 'GAA WEG GAA WEGGG' schreeuwde Nicole huilend tegen Austin ik schrok en ging meteen tussen de 2 staan 'Misschien is het beter dat je gaat' zei ik strak tegen hem. Hij keek me nog boos aan maar gaf zich toen over en liep het steegje uit. 'Nicole, wie is hij?' fluisterde ik er zat een trilling in mijn stem ik vertrouwde dit niet wie is die Austin. Maar Nicole gaf geen antwoord haar gezicht was helemaal rood en opgezwollen van het huilen, ze keek me angstig aan en barsten toe weer in huilen uit. Ik hield Nicole vast en suste haar dat alles nu veilig was. Ik weet niet wat het was maar die Austin moet weg blijven van Nicole. Opeens ging mijn iPhone af en ik nam op. 'NIALL WAAR BEN JE???' mijn oor deed pijn van de harde schreeuw van Louis. Ik zuchtte en vertelde hem heel het verhaal, Louis snapte het en de vlucht werd uit gesteld. 'Dat was Louis, de vlucht is uitgesteld'.Nicole keek me verward aan 'Welke vlucht?' stamelde ze. Ik keek haar raar aan dat ze dat niet wist 'We waren op weg naar Amerika?' Nicole fronste haar wenkbrauwen 'Oowwh de tour dat was ik vergeten' zei ze met een klein trillend stemmetje. Ik pakte haar arm vast en samen liepen we het steegje uit, ik wreef in mijn ogen van vermoeidheid ik voelde dat mijn zicht wazig werd maar ik probeerde de vermoeidheid tegen te houden. Opeens bedacht ik me dat de auto nog helemaal aan de andere kant stond van London ik zuchtte ik zou terug moeten lopen. Ik keek naar Nicole en zag dat ze dof uit haar ogen keek met geen enkele emotie. Ik kan haar toch niet hier alleen laten? Ik pakte mijn IPhone en belde Liam ik legde hem heel de situatie uit en hij zei dat hij zo snel mogelijk onze kant op kwam. Ik hing op en ging zitten op de stoeprand naast Nicole nog steeds had ze dat stalen gezicht in een soort van shock wat zou der gebeurd zijn ik besloot het haar te vragen, 'Nicole waarom rende je weg en wat is er gebeurd?' Nicole keek mijn kant op toen ze mijn stem hoorde, haar ogen waren nog steeds dof en ze trilde ze wou haar mond open te doen om wat te zeggen maar ze sloot hem snel 'Niks er is niks Niall' zei ze met een klein zacht stemmetje. Ik zag in haar ogen dat ze loog, waarom zou ze liegen? Vertrouwd ze me niet? Ik pakte haar arm vast en keek haar aan 'Je kan me altijd alles vertellen Nicole dat weet je toch' Nicole knikte en keek toen de andere kant op alsof ze me niet recht in mijn ogen wou kijken. Toen zag ik de auto van Liam ik zwaaide zodat Liam kon zien dat wij het waren. Ik pakte Nicoles arm vast en hielp haar mee in de auto voordat we in de auto zaten zei ik ' Vertel je het me ooit nog?' Nicole keek me aan en zei 'Ja, maar niet nu."ik zag nog steeds die angst in haar ogen, ik hoop dat alles goed is we stapten in en reden de straat uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten